آب های زیرزمینی

سفره آب، آبزا یا آبخوان (aquifer) قسمتی از پوسته زمین است که سوراخ ها یا خلل و فرج سنگ های آن از آب مملو و اشباع شده باشد. معمولا منافذ و سوراخ های سنگ ها بر اثر بارندگی های ممتد از آب پر شده و با رسیدن به سطح غیرقابل تراوشی مانند سنگ های رسی در همانجا متوقف می گردد و به شکل چشمه سارهای مختلفی در سطح زمین آشکار می شود. بدیهی است متناسب با خارج شدن آب از این چشمه ها سطح آب های زیرزمینی افت کرده و پائین می رود. قاعدتا سطح آب های زیرزمینی در فصل های مرطوب بالا آمده و برعکس در فصل های خشک پائین می رود، ولی هیچگاه از سطح معینی بالاتر یا پائین تر نخواهد رفت. پائین ترین سطح آب زیرزمینی هر منطقه را سطح آب دائمی آن منطقه می نامند.

آب های زیرزمینی به آب هایی گفته می‌شود که در لایه های آب دار و اشباع زیر زمین تجمع پیدا کرده است. این آب ها فقط حدود ۴ درصد از مجموعه آب هایی را که فعالانه در چرخه آب شناختی دخالت دارند، تشکیل می‌دهد. با این وجود حدود ۵۰ درصد جمعیت دنیا از نظر آب شرب متکی به همین آب های زیرزمینی هستند.